سلام خدمت همه دوستاي عزيزم

در مورد درجا زدن كه بي شك داريم در جا مي زنيم

اگه بخوام يه كم بحث باز تر بشه بايد بگم ما هيچ وقت نيامدبم تكليف خودمونو تو مجموعه روشن كنيم كه با كي طرفيم يا به عبارت ديگر جامعه هدف ما شامل چه كساني ميشه يا اگرم اين كارو كرديم برنامه ريزي هاي ما بر اين اساس نبود و همه به اين مطلب اشراف دارند كه كه

(((( هيچ بادي براي كشتي بي مقصد و هدف باد مسائد نيست )))

اينجاست كه اين بي شناختي ما از مخاطب هامون و همچنين بي برنامگي ما در بعد عمومي و به قول داداش سجاد سليقه اي عمل کردن و هواي نفس و بي تقوايي و البته بي استقامتي در بعد شخصي باعث ميشه كه هركسي از پايين ترين سطح ( مثلا علي . ف و داستان گروه باكري ) تا بالاترين سطح مجموعه بخواد خودش براي اين مشكلات راهي پيدا كنه و تك نفري اونو حل بكنه كه در نهايت سبب مي شه كه هركس مجموعه رو به طرفي بكشه و آخر سر مجموعه به يك سري جزاير دور از هم به تمام معنا حتي در دوستي ها و در مسائل كاري و... تبديل بشه حالا تازه از نظر من شانس آورديم كه هر سال و با عوض شدن شحص مسئول ب د د كنتور مجموعه صفر ميشه و چند ماهي به حال اول بر مي گرده وگرنه واويلا بود

پس در اين كه داريم در جا مي زنيم بحثي نيست وگرنه هر سال از نيمه بهمن كه ميشد براي اردوي راهيان كاسه چه كنم چه كنم دست نمي گرفتيم

پيشنهاد من هم تشكيل يه شورا يا مجمع يا هر چيز ديگه اي (ا سم اونقدر هم مهم نيست ) جهت شناخت مخاطبين دسته بندي اونها و برنامه ريزي كلي و تعيين اهداف براي هر دسته از مخاطبين و ابلاغ اون به كانون ها و گروه ها به عنوان سند راهبردي و همچنين برنامه ريزي ماهيانه در جلسات شوراي حوزه بر اون اساس به عنوان برنامه ريزي خرد